1-   به وجود خداي واحد صاحب اقتدار، حيّ و حاضر، خالق و ناظم تمام جهانِ هستي يقين داشتن و هيچ گونه شريكي براي او قرار ندادن. 4 : 136و 72 : 20

2-   به روز قيامت و روز حسابِ سزا و جزا و  همچنين به بهشت و جهنم ابديمطمئن بودن. 2: 4 و 6: 92

3-   به تمام پيمبران خدا اعتقاد داشتن و فرقي بينشان قائل نبودن. 2: 136

4-   ملائك و كتاب هاي آسماني را باور داشتن. 2 : 177 و 4 : 136

5-   به غيب –يعني چيزهائي كه وجودشان را خدا اعلام كرده، ولي آنها را حس نمي كنيم –اعتقاد  داشتن. 2 : 3

6-   به اين كه خدا به ما نزديك است و اگر او را بخوانيم پاسخ مي دهد، مطمئن بودن. 2 : 186 و 40 : 60

7-   به جز خدا به هيچ كس و به هيچ چيز متوسل نشدن. 17 :57  و 72 : 20

8-   خوبي ها و بدي ها را با معيارهاي الهي و دور از قضاوتهاي ارزشي سنجيدن و قبول كردن. 2 : 185

9-   براي گسترش خوبي ها در جهان و جلوگيري از بدي ها تلاش نمودن. 5 : 2

10-                       به نماز و روزه و زكات و حجّ و در راه خدا با مال و جان جهاد كردن و امر به معروف و نهي از منكر نمودن، معتقد بودن و به آنها عمل كردن. 49 : 15 و 3 : 104 ، 110

11-                       همه وقت در زندگي با صبر و اخلاق خوش محمّدي مجهّز بودن. 3: 159 و 2 : 153

12-                       حجاب اسلامي را، چه زن و چه مرد - با چشم ناپاك نداشتن و لباس مناسب پوشيدن- رعايت نمودن. 24 : 30 و 31

13-                       به آزادي عقيده 6 :107 و مسئوليت فردي 35 :18 به آزادي بيان و قلم براي امر بمعروف و نهي از منكر3 :104 به آزادي در داد و ستد 4 :29 و آزادي در انتخاب محل سكونت 4 :100 قاطعانه معتقد بودن.

14-                       به وفاي به عهد2: 177، به حسد نداشتن 113 : 5 ، به امانتداري نمودن 4: 58 ، و به كتمانِ شهادت نكردن 2: 283 پايبند بودن.

15-                       به مُتّقي بودن، يعني به كنترل كردن نفس و مُصرّانه و مُجدانه به اجراي دستورات الهي علاقة كامل نشان دادن. 2 : 2 الي 5

16-                       با عفو و گذشت از خطاي مردم –به نحوي كه باعث تَنَبُّه آنها باشد –تمرين كظم غيظ نمودن.      2 :109

17-                       بعد از ارتكاب هر اشتباه و يا گناهي به ياد خدا افتادن و هرچه زودتر توبه و طلب مغفرت كردن       3 : 135

18-                       تجسُّس در كار ديگران نكردن، غيبت و  مسخره ننمودن، عيبجوئي و نجوا نكردن.49 :11و12

19-                       تبعيض نژادي و برتري هاي قومي را مردود دانستن. 49 : 13

20-                       حق وعدالت را –ولو به ضرر خود و يا كسانمان باشد –رعايت نمودن. 4 : 135

21-                       ندانسته چيزي را پيروي نكردن 17: 36 ، بين عالم و جاهل 39: 9 ، نور و ظلمت 13: 16، فرق قائل شدن و ايمان و كفر 32: 18را از هم باز شناختن.

22-                       تفكُّر در آثار خلقت و توجّه به عظمت خالق عالم نمودن. 30: 20 الي 26

23-                       لزوم اتحّاد با تمام مسلمانان را قبول داشتن. 3: 103 و 4: 94

24-                       تكبُّر وتفرعن را از خود دور نمودن. 38: 74و 75 ، 10: 75

25-                       يتيمان و اسيران و فقيران و مساكين را دستگيري كردن. 2: 177

26-                       احترام و محبّت به والدين و خويشان داشتن.4: 36 و 17: 23

27-                       از هوي و هوس پرهيز كردن. 4: 135 و 25: 43

28-                       اسراف در هر چيزي –حتي انفاق در راه خدا  –را كاملاً مطرود دانستن. 17: 26 الي 29

29-                       از لهو و لعب 57: 20 ، قمار و مشروب 5 : 90 ،  زنا 17: 32 و ربا 3: 130  دوري جستن.

30-                       توجه كامل به آخرت داشتن و در عين حال دنيا را فراموش نكردن2: 201 و 28: 77

31-                       مأيوس و نوميد نشدن 12: 87 و بالعكس هميشه اميدوار بودن و با صبر42: 43 و توكّل به خدا

32-                      3:160، انجام كارهاي نيك را پيگيري كردن. 2: 148

33-                       از غضب خدا ترسيدن و از مردم نترسيدن. 2: 150

34-                       در امور زندگي مشورت كردن، تصميم گرفتن و با توكّل به خدا كار را اجرا  و مسؤليتِ آن را قبول نمودن. 3: 159

35-                       از دروغ 39: 32 دوري نمودن و با راستگويان زندگي كردن. 9: 119

36-                       براي ساختن و تعمير مساجد و مدارس همّت گماشتن. 9: 18

37-                       در انجام كارهاي نيك و خيرات سبقت گرفتن 5: 48

38-                       شيطان را دشمن آشكار دانستن 35: 6  و از شرّ او به خدا پناه بردن 7: 200 و 41: 36

39-                       قبول اين كه افراد مختلف با استعدادهاي متفاوت آفريده شده اند 43: 32 ، 16: 71 و چشم طمع به چيزهايِ بهترِ ديگران نداشتن و از فضل خدا ، نعماتِ مورد نياز را  طلبيدن. 4: 32

40-                       رضايت داشتن و شاكر درگاه الهي بودن و خوشحال زندگي كردن 2: 172 و 29: 17 و 10 : 58

41-                       خشوع و تواضع را جانشين غرور و تَبَختُر نمودن. 57: 16

42-                       به عقايد ديگران احترام گذاشتن و حلّ اختلافات را به روز قيامت –  براي شنيدن حق مطلب از درگاه الهي –واگذاشتن. 22: 68 و 69

43-                       از دو روئي و نفاق دوري گزيدن و در اين مورد توجه به لعنت خدا و آتش جهنم داشتن . 9: 68

44-                       هميشه دل به خدا بستن و او را ناظر بر اعمال و گفتار و حتي افكار خود دانستن. 3: 29

45-                       هرچه مُيسّر است قرآن خواندن 73: 20 و در آيات آن تدبّر كردن 4: 82 و 47: 24

46-                       از هر طاغوتي(هر چيزي كه پتانسيل معبود شدن دارد) اجتناب كردن و پيام الهي را دقيقاً گوش دادن و بهترينش را انجام دادن. 39: 17 و 18

47-                       مفتخرانه خود را خليفة‌ خدا بر زمين دانستن و تلاش براي انجام وظيفه يعني فعاليّت هر چه بيشتر در تكامل و آباداني زمين كردن 2: 30 و 11: 61

48-                       كوشش براي ايجاد صلح و صفا بين مردم نمودن. 2: 224 ، 49: 9

49-                       صاحبان اَمر را در هرجا : در مملكت، شهر، مدرسه ، اداره، مطب، منزل، جلسات عمومي و . . . اطاعت نمودن و اگر مُسرفند اطاعت نكردن. 4 : 59 ، 26: 151 و 152

50-                       با امر به معروف و نهي از منكر كار نيك را تأييد و كار بد را تقبيح نمودن 3: 104 و 110

51-                       تمام ابناء‌ بشر را اعضاء يك خانواده و همقطاران خود در دستگاه عظيم آفرينش دانستن. 49: 13

52-                       اصلاحات انجام شده در هر جائي را محترم شمردن و براي حفظ آن كوشيدن. 7: 56

53-                       اطلاعات و اخبار تأييد نشده و نا مطمئن را قبول نكردن. 4: 83 و 49: 6

54-                       خود را موظف به ياري خدا براي رساندن پيامش به بندگانش دانستن و از او ياري خواستن 47: 7

55-                       به جز براي حق و در راه خدا،‌ مرتكب قتل نشدن 17: 33

56-                       از رشاء‌ و ارتشاء دوري جُستن. 2: 188

57-                       تجاوز به جان و مال و شرف ديگران را گناه دانستن 17: 33 الي 35 ، 24: 15 الي 17

58-                       بستگان و خويشان را محترم داشتن و به آنها كمك نمودن 17: 26 ، 4: 36

59-                       متجاوز و ظالم نبودن و در برابر ظالم به دفاع بر خاستن. و در صورت عدم توانائي، از محيط ظلم به نقطة ديگري از زمين خدا مهاجرت كردن 4 : 97 ،  16: 41

60-                       نمازهاي پنجگانة شبانه روز را سرِ وقت معين خواندن 4: 103

61-                       از اينكه خداوند ما را به ّآنچه داده است مي آزمايد و بازگشتمان به اوست مطمئن بودن 5: 48

62-                       به منظور جلوگيري از توفيق شيطانِ در كمين نشسته –براي فتنه انگيزي بين افراد –توجه كامل به كاربُرد زبان خوش نمودن  16: 125 ، 17: 53

63-                       حلال ها و حرام هاي خدا را دقيقاً يادگرفتن و در زندگي مرعي داشتن 5: 87 ، 16: 116

64-                       اگر در محلّ زندگي مان نماز جمعه برپا مي شود، عنايت خاصّ به شركت در آن نمودن 62: 9

65-                       در برابر تمام سختي ها و ابتلائات، با نماز و صبر مقاومت نمودن 2: 153 الي 157

66-                       احترام به وفاي به عهد نمودن و يقين داشتن به اينكه نفرت بزرگي است در نزد خدا، چيزي را گفتن و انجام ندادن.2: 177، 16: 91، 61: 2و3

67-                       احتراز از اَمر نمودن به مردم به انجام كارهاي نيك و اعمال خود را فراموش كردن 2: 44

68-                        به اين دستوركه ظنّ وگمان انسان را براي رسيدن به حق بي نياز نمي كند و بعضي ظنّ ها گناه است، توجهِ دقيق داشتن10: 36، 49: 12

69-                       اين حقيقت را كه اگر خدا بخواهد به كسي نصرت دهد كيست كه مانع شود و اگر بخواهد تنبيه كند، كيست كه بتواند كمك نمايد، با تمام وجود باور نمودن 3: 160

    69 –شرك را بزرگترين گناه نابخشودني نزد خدا دانستن 4: 48 و 116

    70 –اجتناب از دروغ را همسنگ اجتناب از بُت شمردن 22: 30

    71 –از اينكه بارگاه الهي از رگ گردن به ما نزديكتر است مطمئن بودن 50: 16

72 –  به اينكه اگر مُشرك شويم اعمالمان باطل 6 : 88  و بهشت بر ما حرام مي گردد 5 : 72  باور داشتن.

73 –به اينكه در قرآن نه از موي زنها كه پوشيده شود سخني به ميان آمده و نه از ريش مردها كه تراشيده نشود، توجه نمودن.

74 – به سرنوشت زن فرعون كه مؤمنه بود و خداوند از شرّ همسرش نجاتش داد و نوح و لوط را كه از شرّ زنهاي كافرشان خلاص كرد، عنايت داشتن. 66: 10 و11

75 – چه بسا چيزها كه در زندگي از آن كراهت داريم در حالي كه خيرمان در آن است و چه بسا چيزها كه دوست داريم ولي شرّمان در آن است را  به عنوان واقعيتي ملموس قبول كردن. 2 : 216

76–از اينكه گوشتهاي موجود در قصّابي ها بر خلاف آنچه شنيده بوديم حرام نيستند و چيزي بنام ذبيحه در قرآن نيست وگوشتهاي حرام را خداوند دقيقاً معلوم و معرفي كرده است، مطلع بودن. 5 : 3

77 – اين حقيقت را كه بايد موقع نماز خواندن حتماً بدانيم كه چه مي گوئيم درك و بدان عمل كردن. 4: 43

78 –اين دستور الهي را كه موقع نماز خواندن صدايمان را نه بلند و نه آهسته، بلكه بينابين كنيم توجه داشتن.17: 110

79 – اين كه در قرآن پرداخت خمس فقط مربوط به غنائم جنگي است را به عنوان واقعيت دانستن 8: 41

80 –از اينكه پرداخت زكات طبق آيات قرآن از هر نوع درآمدي است اطلاع داشتن. 2: 2 ، 42: 38

81 – از اينكه خداوند قرآن را براي پند گرفتن آسان كرده است مطلع بودن و استفادة‌ شايان نمودن. 54: 17و 22 و 32 و 40

82 – مردان و زنان عَزَب را تزويج كردن و از فقر نهراسيدن. 24: 32

83 – به اينكه پيروان هر ديني كه به خدا و روز قيامت ايمان آورده و نيكوكار باشند از خدا پاداش مي گيرند؛ باور داشتن.2: 62

84 – به اينكه قرآن بيان كنندة هرچيزي و هدايت و رحمت و بشارت براي مسلمانان است، مطمئن بودن.

16: 89

85 – دشمني با گروهي ما را از اجراي عدالت منصرف نكردن. 5: 8

86 – بين دو گروه مؤمن كه نزاع است، صلح برقرار كردن ؛ و در صورت امتناع گروه ستمكار ، با آنها جنگيدن.49: 9

87 – بر آنچه از دستمان رفته است، غصه نخوردن و براي آنچه بدستمان رسيده، ذوق زده نشدن. 57: 23

88 – به انفاق كردن در راه خدا از چيزهاي خوبمان، نه از چيزهاي بدمان توجه داشتن. 2: 267

89 – به انفاق كردن در مواقع توانگري و تنگدستي، به فرو خوردن خشم خويش و گذشت كردن از خطاي مردم، عمل نمودن. 3: 134

90 – در موقع وام دادن، مثل عقد هر قراردادي ، آن را بصورت نوشته در آورده، علاوه بر خودمان، دو نفر شاهد بر آن نوشته امضاء كردن.2: 281

91 – اگر وامدار تنگدست باشد به او مهلت دادن و چه بهتر كه به او بخشيدن. 2: 280

92 – كار آنهائي كه دينشان را پاره پاره نموده ، دسته دسته شدند ؛ بخدا واگذاركردن. 6: 159

93 – به اينكه شكرگزاري كردن، نعمات الهي را زيادتر و كفران نعمت، عذابي سخت در پي دارد، اطمينان داشتن. 14: 7

94 – وضو گرفتن قبل از اقامة‌ هر نماز را مطابق دستور خداوند كه در قرآن آمده است، انجام دادن.5: 6

95 – به اينكه غير از دين اسلام يعني تسليم اوامر الهي بودن كه شرحش در قرآن آمده است، ديني در نزد خدا قابل قبول نيست؛ باور داشتن.3: 85

96 – امر كردن اهل بيت خود به نماز خواندن و بر آن صبورانه پيگيري نمودن.20: 132

97 – با كساني كه در آيات خدا خوض (مته به خشخاش) مي كنند ننشستن و از چنين جلساتي احتراز نمودن.6: 68

98 – از تأويل آيات قرآن دوري جستن و محكمات و متشا بهات آن را از طرف خدا دانستن و همه را قبول          كردن 3:7و8

99 – از اينكه خداوند براي هر پيامبري دشمناني از شياطين انس و جن قرار داده كه سخنان آراسته القاء كنند، مطلع بودن 6: 112

100 – از اينكه بارگاه الهي قرآن را نازل كرده و خود را حافظ آن معرفي نموده است، مطمئن بودن 15: 9

101 – از اينكه تأمين مخارج و تضمين امنيت زن و فرزندان به عهدة مرد و اطاعت از شوهر وظيفة زن است، اطلاع داشتن و به ارزش بسيار بزرگ اجتماعي آن پي بردن. 4: 34

102 –به اينکه جز خدا هيچ کس حتي پيامبران ازغيب نمي دانند باور داشتن 109:5 ، 59:6  ،  7 : 187 و 188 ، 10: 20   ،  11 : 49 ، 27 : 65